Marian Mijnhardt maakt schilderijen met acryl op doek of paneel. Zij probeert de toeschouwer onderdeel te laten zijn van het schilderij. Ook hij gaat zich afvragen: waar ben ik en waarom ben ik hier verzeild geraakt?
Alex de Vries over het werk:
Als je naar de schilderijen van Marian Mijnhardt kijkt, zie je vaak bosachtige landschappen waarin mensen voorkomen die op een bepaalde manier toenadering zoeken tot elkaar of tot de omgeving waarin ze zijn beland. Enerzijds gebeurt dat met eigentijdse middelen als verrekijkers of mobiele telefoons, en anderzijds is er ook sprake van een wisselwerking tussen de mensen en dingen die van alle tijden is. Bij haar is dat regelmatig een vorm van observatie tussen de bomen door om het bos te kunnen zien. Je proeft in haar schilderijen een zekere mate van maatschappijkritiek, maar die is zo lichtvoetig dat je je niet moreel belaagd voelt. Door kleurgebruik en de onbekommerde verftoets, de zorgeloze omgang met realisme en figuratie ontstaan taferelen die een vanzelfsprekend karakter hebben. Meestal gaat in die onbekommerde stijl iets vreemdsoortigs schuil waardoor je bij het kijken een bepaald ongemak te boven moet komen. Pas dan ga je echt goed kijken. Hoe gewoner de geschilderde gebeurtenis is, des te verrassender is haar weergave ervan.